dus niet de grens over

Relativeren over de grensovergang van marokko mauretanie, woensdag avond kwamen we de gids siddy tegen bij het hotel sahara residence in Dakhla, toen vroeg ik hem of hij het voor elkaar kon krijgen dat ik een visum bij de grens zou krijgen, toen zei hij dat het wel kon, maar donderdagavond op de camping Massouffir ontmoetingsplek van alle challengers, en tevens vertrekpunt vrijdags om zeven uur s’morgens naar de grens, toe zei hij dat hij gebeld had, naar de ambassade en melde dat het niet mogelijk was, niet wetende dat hij er een doorgeslagen opstoet van 35 auto’s van zou maken, en dat we de heer in, nu dus in de persoon van siddy moesten volgen. Hij zei vrijdag morgen niks dat we ja let op niet mee moesten gaan, dus dat was ik, en nog drie andere jongens, dus totaal 4 van de 70 deelnemers hadden geen visum. Hij liet ons rustig vertrekken, achteraf hadden we gelijk al maatregelen moesten treffen, dat een persoon naar rabat moest vliegen, en de visums regelen, maar dit is achteraf gepraat, en dan had ik ook geen toeschouwer geweest van een doldwaze vertoning bij de grens.
Zaterdagmorgen 26 november, om zes uur opgestaan van de dure kamer, ja er waren zelfs geen lakens, en tot acht uur gewacht, dan zouden we onze paspoorten terug krijgen, en de terugweg vervolgen naar de stad Dakhla, eerst over het stukje niemandsland, met vele achtergelaten auto’s, en over zand en rotsen terug naar de grens van marokko. Deze ging pas om negen uur open, dus wachten, toen de eerste ophaalboom gepasseerd, de auto weer invoeren in marokko, de auto laten scannen, je moest dan door een sluis rijden, kijken of er geen explosieven in bevonden, controle met hond, die aan de bagage moest snuffelen, maar deze had weinig zin, en om elf uur konden we aan onze rit van 350 km terug naar Dakhla beginnen. Daar kwamen we om half vier aan, gelijk naar het vliegveld, een vlucht boeken naar De stad Rabat, dit lukte niet, maar wel naar Casa Blanca, maar dan moest je nog twee uur met de trein naar rabat, en dat allemaal voor het regelen van vier visums, ikzelf ben niet gegaan, het was een van de drie jongens, en die had er wel zin in, de jongens waren 22 jaar, en ze waren niet veel gewend, overal zagen ze hinderlagen, en vele zwarte beren in het bos, en dan belde ze arthur de organisator van de challenge op, net of die wat kon regelen, iedere keer was het een teleurstelling, maar ze bleven de persoon trouw, toen begon ik te bemerken, of de mede challengers in een soort bagwan gingen geloven, arthur was niet langer de organisator, die gewoon 110 personen een rekening presenteerd van 480 euro, maar ze gaan in hem de beschermde herder zien, ik wist niet wat ik meemaakte., nu is arthur voor mij een gewiekste vogel, en ik vind hem gewoon slim, hij weet het hele verhaal enthousiast over te brengen, op de meetingdag op yburg, het was dan ook mooi weer, en iedereen was enthousiast, maar na de challenge ga ik vrezen dat toch een tikje anders is gelopen.
In Dakhla kwam ik een busje nederlandse toeristen tegen, ze waren opgehaald door een persoon, die veel met arthur te maken heeft gehad, in het eerste jaar dat hij het organiseerde, namelijk 2004, het concept kwam uit engeland de plymouth/ dakar rally, en arthur heeft toen meegedaan, toen was het nog avontuurlijk en alles was nieuw, maar nu is het een uitgekiend ritje wat je gewoon over een geasfalteerde weg kunt doen, en dan ook nog goede en mooie wegen. De leider en bestuurder was min of meer een vennoot van arthur in het eerste jaar, maar is nu voor zijn eigen begonnen, met een tuinbouw projekt, onder rosso, dit is ook een grens plaats, maar dan ga je met een pont over, van mauretanie naar senegaal. En hij leid toeristen rond, die vogels bestuderen, oftewel nieuwe soorten willen ontdekken, zeg maar vogelspotters ,maar ze hadden nog niet veel gezien, ze waren opgehaald uit casa blanca en voor 50 euro kunnen ze in mauretanie zijn, dit scheelt behoorlijk in de reiskosten, een retourtje casa blanca ca 500 euro, en een retourtje nouakchott mauretanie 1000 euro, en je hebt nog een leuke sigtseeing toer.
Het nut van de Challenge Amsterdam Dakar.
De organisator, bij deze dus Arthur, heeft een bureautje in Utrecht, en strijkt voor 55 auto’s, dus 110 deelnemers 110 x 480 euro op, nog wat verkoop van merchandising, t-shirten truien etc, zeg maar in totaal 60.000 euro.
De vraag wat brengen 110 deelnemers naar Gambia voor het goede doel. Zeg maar 40 verkoopbare auto’s van 800 euro, dan moet het heel goed gaan, want de veiling werd zondag gestaakt, omdat er te weinig opkopers waren, en de auto’s zakte in waarde naar 3 a 400 euro, a.s zaterdag gaat de verkoop verder, het zou eerst zondag zijn, maar omdat er ook een duitse delgatie van 35 auto’s naar Gambia is gekomen, zij hebben betere auto’s dan de hollanders, de verwachting is dan ook dat het een zakkende markt is, er is geen vraag naar auto’s ja voor niks, dan heb je klanten, je ziret het al, overal langs de wegen zijn auto’s te koop. Ik zag een beauty van een oude landrover staan, klok en klok gaaf, en let op vraagprijs 2500 euro, waarde nederland 9000 euro. Dus het gaat de volgende jaren moeilijk worden, om van je barrel af te komen.
Opbrengst verkoopbare auto’s 35000,00 euro
Het geld wat sponsors hebben betaald gaat op aan diesel, tol, reparaties, camping en hotelkosten en voornamelijk bier. Reken ongeveer 2000 euro per persoon, dan nog inentingen 300 euro, malarone 30 tabletten 90 euro , terugreis 500 euro , 480 euro inschrijfgeld, 100 euro visum mauretanie en 100 euro aan oplichters. zeg maar met 110 deelnemers totale kosten 350.000 euro
In het kort je geeft 350.000 euro uit aan kosten, om nog geen 35.000 optehalen voor goede doelen, en dan als klap op de vuurpijl, wordt door de organisatie het beste doel, nl de june foudation, inmiddels 2 hele knappe scholen, 18 waterputten, en een betonnen brug, om naar 800 hectare rijstvelden te komen, van opbrengste uitgesloten, oftewel geblokkeerd, wij mochten de auto’s niet aan june doorneren, anders zouden er grote problemen komen.
Hoe krom kan iets zijn.