geen visum, en toch over de grens

Woensdag 23 november,
Ik schrijf dit verhaal in de aankomsthal van hotel sahara residence, het is nu precies 1 week geleden, dat we hier arriveerden met de groep, dus ik ben nu een week in de stad Dakhla, probeer een telefoonverbinding te krijgen met nederland naar mijn vrouw, om de code op te vragen van mijn medereiziger john, die wel met de challenge is doorgegaan, ik had namelijk zijn telefoon gekregen, toen we bij de grens marokko /mauretanie uiteen gingen, doordat ik geen lader had, stopte het toestel ermee, meestal geen probleem, gewoon weer opladen, en 4 x een nul intoestsen, maar hier werkte het niet. Hoe is het zo gelopen, dat ik nog in Dakhla ben 350 km van de grens, de zuidelijkste stad in marokko, en dat de andere al door mauretanie zijn, en uitrusten in zebrabar St.Louis Senegaal.
Vrijdag 18 november, zouden we in kolonne van ca 35 barrels de grens mauretanie oversteken, ik was al illegaal de grens over, en zat al op zo’n 50 meter vanaf de slagboom, in een restaurantje het spektakel wat zou komen in de gaten te houden, om ca 17.00 uur ging de ketting van het slot, en een jeep met vier soldaten, inclusief machinegeweer, punt 50. Gingen van start, dit was de voorbegeleidings auto, van de stoet die komen zou. En wat er toen gebeurde, het was werkelijk niet meer onder woorden te brengen, het leek wel op een lachfilm van Louis de Funes, iedereen in het restaurantje kon niet meer, achter de jeep militairen kwam de eerste auto zonder uitlaat, een oorverdovend lawaai, de tweede was een oude mercedus, eigelijk de derde, want die werd op sleeptouw genomen, toen een reeks van gekleurde en bestickerde auto’s en toen weer een jeep met militairen, het was werkelijk een vertoning, een machtsvertoon wat werkelijk nergens maar dan ook nergens opsloeg, dit spektakel had ik voor geen enkele prijs willen missen, wat een vertoning. Als het gefilmd was, en je zou als medechallenger dit terugzien, dan zou je denken, heb ik daar aan meegedaan, jammer dat het niet gefilmd is, in het jaar 2011, maken we gewoon een film zonder iets in scene te zetten, we gaan gewoon in een tijdfase 40 jaar terug in de tijd, de soldaten waren jonge jongens, met van die ronde helmen, die werden gewoon betaald, want die waren voor de veiligheid mee, die waren zich nergens van bewust, van deze vertoning, wat opviel , dat het geweer eerst richting maretanie gericht stond, dus van de eerste jeep, en van de tweede richting marokko, terwijl achter de tweede nog 10 wagens kwamen, moesten deze jongens dan op het konvooi schieten, het was werkelijk een vertoning ik leg er twee weken later nog om te lachen, na de tweede jeep kwamen de caddys van onze eigen ploeg, ik zwaaide naar de bestuurder theo, en zou zo instappen, maar tegelijkertijd kwam de ingehuurde gids, die het spektakel in al zijn ontwetendheid, gecreeerd had met een fladderend gewaad, hij was in traditionele woestijn kleding gekleed, voor de film was dit perfekt, maar hij was heel zenuwachtig, en ik mocht niet instappen, en moest met hem mee, we gingen weer terug de grens over, en hij zei dat de jongens die ook geen visum hadden, in de problemen zouden komen, ik was solidair, en ging mee terug, en moest mijn paspoort aan een beambte geven, deze keek erin, en zei , dus ook geen visum, nu had hij vier paspoorten, wat achteraf al door de gids was verraden, hij liep het kanttoortje binnen, de paspoorten werden een voor een gescand, en in een systeem bijgewerkt, ik dacht dat gaat de goeie kant op, we krijgen zodra een stempel, en mogen zo de grens over, de man liep met de paspoorten naar buiten, hij gaf ze terug, en zei met de woorden, terug naar rabat, hij wees de kant van marokko op, hij zei visum halen, en terugkomen. Dit was duidelijke taal, maar omdat het al donker begon te worden, en de grens marokko al dicht was, wees hij naar het restaurantje, dat we daar mochten slapen, dus we hadden onze paspoorten terug, en mochten de grens over, maar toen was er een persoon, die was slimmer, die sprak de man aan, en onze paspoorten werden weer ingenomen, dat was jammer. Nu was de kans verkeken. Als je de grens van marokko over bent, kom je in een stuk
niemandsland, hier kun je gewoon je auto achterlaten, dan heb je hem marokko uitgevoerd, dus je word niet meer aansprakelijk gesteld, dat je hem in marokko verkocht hebt, dit stuk is een zandpiste, en een rotasachtige ondergrond, voor een gewone auto is dit al een moeilijk stuk om te rijden, maar er gaan ook veel vrachtwagens overheen. Links en rechts staan autowrakken, geheel ontdaan van onderdelen, maar er staan ook nog veel redelijke bruikbare auto’s tussen, een vreemd gezicht. Het is dus heel rustig rijden, en dan nog het verhaal dat er op honderden meters mijnen liggen, dit moet je weerhouden, om door de woestijn de grens te passeren, het zijn spannende verhalen, het trajekt is zo’n 3 a 4 km. En dan kom je bij de grens mauretanie.
In het restaurantje wisselde ik 60 euro voor 18.000 mauretaanse dollars, maar toen ik een kop koffie betaalde was de prijs 1500, de kamer koste 15.000, dus de 60 euro waren snel op. Terwijl het wel de koers was. Conclusie ze lopen allemaal er als boeven bij, met hun hoofd omwikkeld met een doek, maar het zijn ook nog boeven.